Sylvia, blijkt de strenge serveerster te heten. Op het terras dat zij bars bewaakt zitten drie mooie madammekes, een Vlaamstalig tweetal en nette Nederlanders. Buiten beweegt een luchtballon met de lumineuze tekst ‘Tomorrow needs today’. Sylvia ziet het niet en ook de af en aan rijdende automobilisten zorgen al volop voor verwarring zonder die toptekst tot zich te nemen.
De dag loopt ten einde en is dus net gestopt, of juist gestart, dat kan ook. De mooie madammekes, netjes en gerimpeld, hebben er geen oog voor. Ze stammen zo te horen nog uit het voor-Eurose tijdperk: in vlot Frans bespreken ze hun gedane aankopen in hoeveelheden francs, gevolgd door een rochelende rokershoest.
Verderop zijn flarden te horen van het geanimeerde gesprek dat het Vlaamse duo voert. ,,Nee, gij toch, da’s niet mogelijk”, kraait de drukke dame. ,,Awel, ik had ongelofelijke pijn”, maakt het heerschap haar duidelijk, terwijl zijn grijzende kuif wat wappert in een windvlaag. ,,Wat lastig, uwen vinger eraf”, giechelt zij weer op haar beurt, haar bruine ogen bedachtzaam bewegend.
Nog luider lacht ze, het is een steeds gekker geluid, dit is duidelijk een doordachte date waar geen Gazpacho a l’Andaluse aan te pas hoeft te komen om toch van een volleerd voorspel te kunnen spreken. De madammekes nemen ondertussen als nuttig naspel de café crême, met een Belgische praline die wit is van buiten en bruin van binnen; alweer zo’n gek grensgeval.
Een laatste blik naar buiten wordt bevorderd tot meest bijzondere bezienswaardigheid: daar bevindt zich een bord, of… Nou ja, het is meer een aparte aanduiding in wrak wit en groezelig groen. De tekst is tweetalig en tweeregelig. Er is geen peil op te trekken, want de ene pijl wijst naar links en die andere naar rechts. Naar links moeten ‘leveringen voedsel’ en naar rechts ‘andere leveringen’.
Sylvia de serveerster levert echter iets heel anders. Ze houdt het bedienen abrupt en zonder bezwaren voor gezien. In al haar strengheid stuurt ze de terrasgasten bijna treiterend een geheel andere kant op. Ze worden naar binnen gebonjourd. Tijd is tijd, hier komt helaas geen toepasselijk toetje meer aan te pas.
Gert Klooster 